Eerste paar dagen

Het lijkt erop dat de mensen thuis het erger vinden dat ik geen wifi heb op de boerderij dan ikzelf dat vind. moederliefd belde al ongerust, terwijl ik toch echt had gezegd dat ik hoogstwaarschijnlijk geen internet zou hebben. in de bibliotheek wel, maar die is alleen op dinsdag, donderdag en zaterdag open. misschien dat ik hier en daar ook wel een graantje mee kan pikken en even online kan komen, bijvoorbeeld in de kerk of in een restaurant, maar zo erg hunker ik er eigenlijk niet naar. zoals Raksaa zei, op een boerderij is te veel te doen om internet nodig te hebben.

maar nee, ik ben wel gewoon veilig aangekomen en inmiddels is dit al mijn derde dag hier. hoewel het erg wennen is, heb ik het hier prima naar mijn zin! ik heb de grootte van de boerderij een beetje onderschat. ik verwachtte een kleine hobby boerderij, met een handjevol koeien, maar niks is minder waar. ik heb nog niet alle koeien gezien, maar het zijn er een hele boel! alleen aan de hoeveelheid kalfjes kon ik al zien hoe intensief het melken hier is. er waren er wel dertig!

de familie is ontzettend vriendelijk en open. dat valt ook wel een beetje te verwachtten, als je bereid bent een gast voor twee maanden te ontvangen. Jana is een lieve moeder, die lekker kan koken, en dat dan ook bijna de hele dag doet, met zes monden die ze moet voedden. John zie ik wat minder vaak, omdat hij vrijwel de hele dag met zijn boerderij bezig is. Momenteel is hij een gehuurd stuk land aan het maaien en het gras aan het verzamelen, om het te drogen tot hooi (er is hier vast een werkwoord voor, opa en mam kennen dat vast.)

Dan is er het oudste kind, Rakshaa van tien. Ze is heel lief en vrijgevig, en kan otnzettend giechelen om de simpelste dingen. Ze is ook een harde werkster, zij en haar broertje gaan regelmatig rond half vijf hun bed uit, en rond negenen er weer in. Dat is vijf uur slaap per nacht! Boerenkinderen hebben het maar zwaar, al hoewel ze s'middags wel even rusten.

Haar oudste broertje Mick van acht is een typisch jongetje. Levendig en vrolijk rent hij over het erf om zijn vader te helpen, terwijl hij tegen ballen trapt en de honden ophitst.

En dan zijn er de twee kleintjes, Samuel van twee en Irah, die gisteren 1 jaar is geworden. Sam is een koppig jongetje, want hij weigert te leren praten, hoewel hij (bijna) alles wat hem gezegd wordt wel begrijpt. Ik probeerde hem 'cow' te laten zeggen toen we bij de kalfjes gingen kijken, maar toen ik vroeg 'can you say ''cow''?' antwoordde hij 'Nah-ah.'

Irah is de schattigste, met zijn twee grote, bruine ogen. Hij is net begonnen met lopen, en loopt trots het huis door, met zijn armpjes hoog in de lucht.

Ik heb wel een nieuw gewonnen respect voor ouders. Het meest frustrerende aan van die hele kelintjes is wat ik noem hun 'grabby hands'. Ze grijpen alles binnen handbereik, als je ook maar een seconde niet oplet. Ik was cupcakes aan het bakken voor Irah's verjaardag en hup, Sam was de papieren vormpjes aan het verkreukelen in zijn kleine handjes. Stel je voor dat volwassenen zo waren.

De omgeving is prachtig. De boerderij is omringd door korte, dichtbegroeide bergen, en er is zo ontzettend veel ruimte! Het is heel erg rustgevend allemaal, en zo zonder internet of tv, lijkt het net alsof ik een stap terug in de tijd heb genomen, zeker met de kledingstijl van Jana (ze draagt lange jurken en rokken, en heeft zo'n wit doekje op haar haar!). Met mijn spijkerbroek en smartphone ben ik gedoopt tot een 'city girl', hoewel ik mezelf nooit echt zo gezien heb.

Wees dud vooral niet bang als ik een aantal dagen niks post! Het is hier nou eenmaal aardig primitief, en een tijd afkicken van social media zal zeker niet slecht voor me zijn!