Card declined

Oh my gosh.

Wat er nu is gebeurd! Inmiddels pompt mijn hard weer rustig, want ik schrijf dit veilig in de bus naar Oneonta, maar ik ben zonet waanzinnig in het diepe gegooid als het gaat om zelfstandigheid en wilskracht.

Zoals in mijn vorige logboek beschreven was het me op schiphol nog niet gelukt dollars te pinnen. Wat was ik toen nog positief! Als ik toen had geweten wat me te wachten stond…

Op JFK aiport (wat overigens ontzettend tegenviel. Het was een klein aankomsthalletje met een handjevol winkels!) ging ik met volle moed pinnen. ‘Transaction failed’, stond er. De lady van de currency exchange zei dat ik met mij nederlandse pas een bank moest opzoeken, en dat ik daarvoor naar Jamaica station moest reizen. Hoe ik in vredesnaam naar Jamaica zou moeten komen zonder geld interesseerde haar blijkbaar niet. Met betraande oogjes liep ik naar de taxi en legde daar mijn situatie uit. De taxi chauffeur verzekerde me dat ik in de taxi zelf zou kunnen pinnen. Als dat niet zou werken, zou hij me naar een bank toerijden.

En beiden werkte niet. De bankier vroeg mij of ik voor mijn vertrek contact heb opgenomen met mijn bank. Mijn mond opengevallen, stamelde ik beschaamd ‘No, I haven’t.’. Hij raadde me gelijk aan dat te doen.

Terug in de taxi reed de chauffeur me nog naar een ING bureau in de stad (jep, die zijn er in New York, keek ik ook van op.) Deze was echter dicht, en toen begon ik wel aardig in paniek te raken. Uiteindelijk heb ik het alarmnummer van de ING maar gebeld, want het algemene nummer van het kantoor was dicht. Na een lange wachtrij die mijn bloed deed koken van de zenuwen werd er opgenomen. Ik werd eerst eens flink de les gelezen door de medewerker, zeker toen hij hoorde dat ik ook geen credit card heb. Het interesseerde mij weinig, want hij vertelde me dat hij me kon helpen, and that’s all that mattered!

En ja hoor, een half uur later kon ik mijn eerste, echte USA dollars uit de muur trekken. Ik verzeker jullie, jullie kennen geen opluchting totdat jullie na vijf keer tevergeefs pinnen eindelijk geld in je handen hebt. Ik holde terug naar de taxi, gaf hem een gigantische fooi en hobbelde vervolgens de bus terminal in.

Ik heb nu een beetje een dubbel gevoel. Niemand maar dan ook niemand heeft mij thuis ook maar één keertje verteld om de ING te bellen voor mijn vertrek, dus daar ben ik een beetje zuur over, zeker omdat ik ook langs een reisbureau ben geweest, en daar dus ook niets gezegd is erover toen ik vroeg of ik in Amerika gewoon kon pinnen. Maar ja, ik had er natuurlijk zelf ook op kunnen komen. Aan de ene kant ben ik een domme koe dat ik er niet aan gedacht heb om dit te regelen, maar een deel van mij is ook wel trots dat ik het toch geflikt heb. Ik voel me een heel stuk ouder geworden na deze doodenge twee uren. I’m an adult, baby!

Overigens moet ik nog wel één keertje overstappen, zo over een uurtje, in Kingston. Nog een laatste mogelijkheid op falen, maar laten we hopen dat ik voor vandaag mijn portie tegenslag wel heb gehad!