Gedachtes voor tijdens het schilderen
Door: Froukje
Blijf op de hoogte en volg Froukje
16 Juni 2016 | Verenigde Staten, New York
Zoals beloofd een iets minder zweverig stukje nu, maar dan ook weer niet een statusverslag.
Tussen het ontbijt van 8 uur en lunch van ongeveer 1, doe ik meestal mijn klusjes. De laatste dagen is dit het schilderen van de chicken coop geweest. Dit oude hutje ben ik aan het omtoveren in een (wel heel erg) fel wit hok, waar dhr. Haan en de veelvoudige dames Kip naar zijn verhuisd. Hoewel ik het niet altijd gillend van de pret doe, (soms is het erg heet en mijn arm wordt moe) vind ik het ook niet vervelend. Het is ik, de kwast en mijn gedachtes, zo in de ochtend.
S'middags krijg ik veel tijd om te onstpannen. Ik lees vaak(!), en heb gemerkt dat ik eigenlijk helemaal geen boeken had hoeven meenemen. Hier hebben ze er genoeg. Zo heb ik de klassieker 'Stuart Little' in een ruk uitgelezen.
Naast lezen probeer ik een kalfje haar naam te leren. In haar 'ear tag' staat 'Callie' geschreven (op de achterkant. Op de voorkant staat hoeveelste kalfje ze is op de boerderij. 854. 854!). Ik loop naar het hek en roep enthousiast 'Callie!', en ze komt daadwerkelijk naar me toe zo nu en dan. John probeerde mijn kinderlijke affectie te verpesten, door te zeggen dat ze waarschijnlijk denkt dat ik wat lekkers voor haar heb. Toch houd ik stug vol, zo'n beetje alle lezers weten wel dat ik wild ben van jonge dieren.
Van jonge kinderen ben ik iets minder wild. Ze zijn dan ook zo veel ingewikkelder. Raksaa vind ik denk ik de leukste van de vier (ik vind dat ik een favoriet mag hebben, ik ben een babysitter, geen moeder). Tijdens het lopen grijpt ze naar mijn hand en we kletsen dan over wat ze later wil worden en over iedereen die bij mij thuis op mij wacht. Ze heeft me al verteld dat ze me gaat missen als ik weg ga, en of ik alsjeblieft terug wil komen de volgende zomer. Hoe lief ze ook is, laat ze me af en toe schrikken met haar woorden. Het is een erg vroom meisje. Ze is er gelijk vanuit gegaan dat ik christelijk ben, en hoewel dit niet geheel onwaar is, ben ik er maar niet tegenin gegaan. Ik denk dat al haar respect voor mij dan als sneeuw voor de zon verdwijnen zal. Zo vertelde ik dat we op zondag vaak met de hond wandelen, en ze vroeg vlug 'Yes, but after church, right?'. Toen ik vanmiddag vertelde over het boek dat ik aan het lezen was, een liefdesverhaal over een arme, alleenstaande moeder die valt voor een rijke zakenman, wou ze gelijk weten wat er met de vader van de kinderen van de vrouw was gebeurd. Toen ik vertelde dat hij bij haar weg was gegaan, en ze gescheidden waren, schudde ze haar hoofd en vertelde me dat de personage niet nog eens mag trouwen.
Dan is er Mick, de jongen van acht, die ik moeilijk vind om oprecht te mogen. Het is geen echte kwajongen, maar hij vind het heerlijk om mij te pesten. Hij vertelt me graag keer op keer de verhalen over hoe dieren hier zijn omgekomen, en toen hij een vogeltje neerschoot met zijn BB-gun, lachtte hij ontzettend hard toen hij mijn sippe gezicht zag. Ik blijf mijzelf vertellen: 'Het is een jongen van acht. Zo zijn die nou eenmaal.', maar wanneer hij een van zijn honden wegtrapt en dan omkijkt om mijn reactie te zien, doet hij me wel knarsentanden. Ik geloof dat zijn 'morale kompas' niet slecht staat, maar soms wou ik dat John hem wat vaker aan z'n oren trok.
De twee kleintjes zijn... klein. Ira is heel schattig, zeker als hij schaterd van het lachen terwijl ik 'klap eens in je handjes, blij blij blij.' met hem zing, maar ook hij kan het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Gisteren gooide hij opzettelijk zijn sippy cup hard op de grond, terwijl Jana haar hand had uitgestoken om het van hem aan te pakken. De koppige Samuel werkt eigenlijk hetzelfde. Soms lief en speels, soms begint hij te krijsen alleen omdat Jana z'n mond afveegt met een doekje. Ik denk dat ik nog maar even wacht met babies, hallo zeg.
Zo tijdens het schilderen denk ik over de kids na. Oh pardon, children. John heeft mij uitgelegd dat hij en Jana hun kinderen nooit 'kids' noemt. Blijkbaar is een 'kid' ook een jong geitje in het Engels. En een geit wordt met de duivel geassocieerd. Daarom noemt hij ze geen kids. Toen hij me dit vertelde perstte ik mijn lippen op elkaar om maar niet 'I'm sorry John, but that's just stupid.' te zeggen, met alle gevolgen van dien.
Zie dit verslag niet als een grote klacht. Ik ben hier totaal niet ontevreden! Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet uitkijk naar de dagen in New York, waar ik gewoon in een cocktailjurkje kan lopen, met een broer aan mijn zijdde die niet overtuigd is dat alle atheisten naar de hell gaan (toch, Maarten?)
Liefs,
Tussen het ontbijt van 8 uur en lunch van ongeveer 1, doe ik meestal mijn klusjes. De laatste dagen is dit het schilderen van de chicken coop geweest. Dit oude hutje ben ik aan het omtoveren in een (wel heel erg) fel wit hok, waar dhr. Haan en de veelvoudige dames Kip naar zijn verhuisd. Hoewel ik het niet altijd gillend van de pret doe, (soms is het erg heet en mijn arm wordt moe) vind ik het ook niet vervelend. Het is ik, de kwast en mijn gedachtes, zo in de ochtend.
S'middags krijg ik veel tijd om te onstpannen. Ik lees vaak(!), en heb gemerkt dat ik eigenlijk helemaal geen boeken had hoeven meenemen. Hier hebben ze er genoeg. Zo heb ik de klassieker 'Stuart Little' in een ruk uitgelezen.
Naast lezen probeer ik een kalfje haar naam te leren. In haar 'ear tag' staat 'Callie' geschreven (op de achterkant. Op de voorkant staat hoeveelste kalfje ze is op de boerderij. 854. 854!). Ik loop naar het hek en roep enthousiast 'Callie!', en ze komt daadwerkelijk naar me toe zo nu en dan. John probeerde mijn kinderlijke affectie te verpesten, door te zeggen dat ze waarschijnlijk denkt dat ik wat lekkers voor haar heb. Toch houd ik stug vol, zo'n beetje alle lezers weten wel dat ik wild ben van jonge dieren.
Van jonge kinderen ben ik iets minder wild. Ze zijn dan ook zo veel ingewikkelder. Raksaa vind ik denk ik de leukste van de vier (ik vind dat ik een favoriet mag hebben, ik ben een babysitter, geen moeder). Tijdens het lopen grijpt ze naar mijn hand en we kletsen dan over wat ze later wil worden en over iedereen die bij mij thuis op mij wacht. Ze heeft me al verteld dat ze me gaat missen als ik weg ga, en of ik alsjeblieft terug wil komen de volgende zomer. Hoe lief ze ook is, laat ze me af en toe schrikken met haar woorden. Het is een erg vroom meisje. Ze is er gelijk vanuit gegaan dat ik christelijk ben, en hoewel dit niet geheel onwaar is, ben ik er maar niet tegenin gegaan. Ik denk dat al haar respect voor mij dan als sneeuw voor de zon verdwijnen zal. Zo vertelde ik dat we op zondag vaak met de hond wandelen, en ze vroeg vlug 'Yes, but after church, right?'. Toen ik vanmiddag vertelde over het boek dat ik aan het lezen was, een liefdesverhaal over een arme, alleenstaande moeder die valt voor een rijke zakenman, wou ze gelijk weten wat er met de vader van de kinderen van de vrouw was gebeurd. Toen ik vertelde dat hij bij haar weg was gegaan, en ze gescheidden waren, schudde ze haar hoofd en vertelde me dat de personage niet nog eens mag trouwen.
Dan is er Mick, de jongen van acht, die ik moeilijk vind om oprecht te mogen. Het is geen echte kwajongen, maar hij vind het heerlijk om mij te pesten. Hij vertelt me graag keer op keer de verhalen over hoe dieren hier zijn omgekomen, en toen hij een vogeltje neerschoot met zijn BB-gun, lachtte hij ontzettend hard toen hij mijn sippe gezicht zag. Ik blijf mijzelf vertellen: 'Het is een jongen van acht. Zo zijn die nou eenmaal.', maar wanneer hij een van zijn honden wegtrapt en dan omkijkt om mijn reactie te zien, doet hij me wel knarsentanden. Ik geloof dat zijn 'morale kompas' niet slecht staat, maar soms wou ik dat John hem wat vaker aan z'n oren trok.
De twee kleintjes zijn... klein. Ira is heel schattig, zeker als hij schaterd van het lachen terwijl ik 'klap eens in je handjes, blij blij blij.' met hem zing, maar ook hij kan het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Gisteren gooide hij opzettelijk zijn sippy cup hard op de grond, terwijl Jana haar hand had uitgestoken om het van hem aan te pakken. De koppige Samuel werkt eigenlijk hetzelfde. Soms lief en speels, soms begint hij te krijsen alleen omdat Jana z'n mond afveegt met een doekje. Ik denk dat ik nog maar even wacht met babies, hallo zeg.
Zo tijdens het schilderen denk ik over de kids na. Oh pardon, children. John heeft mij uitgelegd dat hij en Jana hun kinderen nooit 'kids' noemt. Blijkbaar is een 'kid' ook een jong geitje in het Engels. En een geit wordt met de duivel geassocieerd. Daarom noemt hij ze geen kids. Toen hij me dit vertelde perstte ik mijn lippen op elkaar om maar niet 'I'm sorry John, but that's just stupid.' te zeggen, met alle gevolgen van dien.
Zie dit verslag niet als een grote klacht. Ik ben hier totaal niet ontevreden! Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet uitkijk naar de dagen in New York, waar ik gewoon in een cocktailjurkje kan lopen, met een broer aan mijn zijdde die niet overtuigd is dat alle atheisten naar de hell gaan (toch, Maarten?)
Liefs,
-
16 Juni 2016 - 23:32
Bente Koole:
Wat een heerlijk stuk weer Frouk! Ik lees ze iedere keer met een constante lach op mijn gezicht (ooit erover nagedacht om columniste te worden?). Heel veel plezier de komende tijd, we denken aan je.
Knuffel, Bente -
17 Juni 2016 - 08:08
Labooy Sr.:
Ha Frouk, nou, pittig af en toe hoor! Heel goed beschreven allemaal. Kunnen echt een beetje meekijken zo. We voelen dat je het kunt, dat ze bekers laten vallen hoort er allemaal bij, dikke knuffel van ons beitjes, PM -
17 Juni 2016 - 19:03
Labooy Sr.:
We zitten met Kees te praten, literair begaafd, en hij vindt dat je leuk schrijft! Wel morele, niet morale! -
19 Juni 2016 - 12:09
Anke Van Der Beek:
Lieve Froukje,
Wat schrijf je toch een leuke verhalen over alles wat je beleeft en hoe je dat ervaart, je hebt inderdaad veel schrijftalent! Geweldig om op deze manier mee te kunnen (be)leven hoe het je vergaat daar in The States. Het klinkt als een enorme en verrijkende ervaring! Veel liefs, alle goeds en een big hug!
Anke -
19 Juni 2016 - 12:15
Hans:
Ha Farmgirl,
Interesting stuff.
Cows are the best, far better then chickens anyway!
What is their average production? Ask John.
Just plain Holsteins? Or a mix of breeds?
Is John feeding alpha-alpha or plain grass?
You must know by now!
Just led the citygirl be for a while, it's all about the cows for now!
Feel the cow, behave like a cow, be the cow!
Big kisses from your crazy uncle
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
