Laatste(?) verslag

En dan ben ik nu al aan het einde van mijn verblijf op de boerderij. Het hoogtepunt moet natuurlijk nog komen, dat waar ik al deze tijd naar toe heb gewerkt. Ik verwacht dat de laatste week in NYC razend snel voorbij zal gaan, zeker zo vergeleken bij de dagen op de boerderij, waar ik me soms toch aardig kon vervelen.

Het is goed dat de tijd erop zit. We waren er allemaal aan toe dat ik nu vertrok. Of ik daar blij mee ben, of dat ik liever een pijnlijk afscheid met veel tranen had gewild, weet ik niet zo zeer. De spanning is een keer hevig opgelopen deze laatste week, en hoewel ik niet in detail zal gaan, weet ik wel dat ik nog veel te leren heb in deze koude, boze wereld. En ook dat kinderen op een boerderij erg verschillen van stadskinderen. Ik schrok er toch wel van toen Raksaa blij juichte toen ze dacht dat John één van de honden, degene waaraan de kinderen een hekel hebben, dood zou schieten omdat het stout was geweest.

Op mijn laatste dag heb ik voor het gezin hutspot gemaakt, dat maar zwakjes smaakte naast Jana’s veel betere kookkunsten, maar het gaat om het gebaar. Ook ben ik met de kinderen wezen zwemmen in de creek, terwijl ik normaal liever voetjebaadde. Ik ben blij dat ik zo mijn verblijf positief kon afsluiten, in ieder geval met de kinderen. Kinderen zijn ontzettend vergevingsgezind, veel meer dan volwassenen. Ik ben zeker niet altijd helemaal rechtvaardig tegenover ze geweest, maar dat leek ze niet te deren. S’avonds vond ik van Raksaa en Mick elk een briefje op mijn kamer, waarop stond dat ze me gingen missen. Hoewel het niet altijd koek en ei was tussen ons drieën, zijn het echt schatten, en in sommige dingen zou ik nog een voorbeeld aan ze kunnen nemen.

Ik ben blij dat ik me nu weer in de ‘beschaafde wereld’ bevind met liberalen, supermarkten om de hoek en wifi. Vanaf nu zal ik veel vaker verbinding kunnen vinden en kunnen praten met de mensen thuis. Toch denk ik dat de verslagen juist zullen stoppen deze laatste week. Het gaat een drukke, spannende, dure en geweldige week worden, iets waar ik jullie allemaal liever face-to-face over vertel.

Het gaat raar aanvoelen om mijn broer straks te zien, een bekend gezicht tussen oneindig veel onbekenden. Straks ben ik niet meer alleen, met een grote(re) broer om het roer een beetje over te nemen en mee te genieten van the Big Apple. Ik ben erg excited, en een tikkeltje nerveus, maar dat mag ook wel.

Wellicht is dit mijn laatste verslag van de vakantie. Houd een oogje op facebook en whatsapp, waar ik nu actiever zal kunnen zijn. Voor als ik inderdaad niets meer hier zal posten: Iedereen hartstikke bedankt voor het mee-lezen, -leven en -genieten. Ook ben ik dankbaar voor de lieve reacties, of gewoon als jullie aan me gedacht hebben. Catch you later!

(Ik schrijf nog even een stukje erbij: ik dacht dat ik het verslag in de bus zou uploaden, maar dat lukte niet, dus nu zijn Maarten en ik inmiddels al in het hostel. We zijn beiden waanzinnig opgelucht: het hostel is geweldig. Groot, schoon, koel, met aardige mensen en alles is relatief dichtbij. Thank goodness! Een fijne thuisbasis maakt een vakantie compleet.)