Ena laatste verslag van de boerderij

Het is merkwaardig dat men altijd de gezondheid voor granted neemt, totdat er iets aan mankeert. Van een simpele verkoudheid tot een stevige griep, zodra we ziek zijn verlangen we vurig naar gezondheid. Als het er dan weer eenmaal is, zijn we een paar minuten opgelucht en blij, en dan gaan we weer verder met de orde van de dag. Alsof we een of ander recht hebben om gezond te zijn. Eigenlijk best arrogant, dat we zoveel van ons lichaam eisen, en er zelden tot nooit dankbaar om zijn.

Klinkt allemaal heel dramatisch, maar er is (vrijwel) niks aan de hand. Ik heb dinsdagavond een gemene ontsteking opgelopen, één waarmee ik veel bekender mee ben dan me lief is. Ik hield me voor om de ontsteking met cranberry sap en een ‘niet-zaniken’ instelling te bevechten, maar toen het zaterdagochtend nog steeds niet verholpen was, heb ik Jana toch maar meegesleept naar de health clinic. Dit bleek een best leuke ervaring te zijn! Niet alleen waren de mensen weer ontzettend vriendelijk, ook doen de Amerikanen hun werk graag uitgebreid, blijkbaar. Toen ik in Nederland met een blaasontsteking aankwam, liep ik na 5 minuten de huisartsenpraktijk uit met een strip antibiotica. Hier kreeg ik een honderdtal vragen, waaronder of ik drugs gebruikte en of ik aan speciale, religieuze gebruiken deed die mijn gezondheid konden beïnvloeden. Toen ze hoorde dat ik oogdruppels gebruikte, nam de nurse de tijd om dit zorgvuldig in het systeem te zetten (want oogdruppels zijn zeer relevant voor een ontsteking..?). Ook werd mijn bloeddruk opgemeten en in mijn rug gepord, vragend of het pijn deed. Ze lieten niks aan de assumptie over. Ik vond het wel grappig, maar ik denk Jana in de wachtkamer iets minder.

Other than that gaat het goed. Ik zat er een paar dagen geleden even doorheen. Ik had een nogal domme fout gemaakt tijdens één van mijn klusjes, en hoewel John niet boos was, voelde ik me net zo slim als één van zijn koeien. Dat, samen met de pijn van de ontsteking, en een portie zelfmedelijden (ben ik erg goed in), bracht me even van mijn stuk. Maar dat hoort een beetje bij een lange tijd weggaan. Ik vind dat ik het over het algemeen goed naar mijn zin heb gehad deze twee maanden, en eventjes verlangen naar huis en loved ones moet dan ook wel even kunnen.

Er gebeurde me nog wat grappigs. Donderdag stond er een enigszins plotseling tripje naar Marylen op de agenda, naar de boerderij waar ik vorige maand ook was. Vijf uur heen, een paar uur rondhangen op een huis-auction van John’s broer, en dan weer vijf uur terug. Met mijn blaasontsteking dacht ik, ‘Ha! Dat gaan we eens even lekker niet doen!’, en Jana vond het prima dat ik thuisbleef om uit te zieken (wat dus niet lukte). Long story short: ik was een hele dag alleen op de boerderij. Raksaa zei dat ik misschien eenzaam zou zijn, maar ik zei dat ik het wel fijn vind om alleen te zijn. Wat blijkt nou? Alleen op een boerderij zonder verbinding met de wereld is een heel ander soort alleen dan in een huis met internet! Echt eenzaam voelde ik me niet, maar ik merkte dat je, met wifi, eigenlijk nooit alleen bent. Nu hoor ik al een paar mensen zuchten: ‘Nee, natuurlijk zijn we nooit alleen, we hebben immers de lieve Heer’, maar toch was het grappig om te realiseren hoe veel ik communiceer als ik ‘’alleen’’ ben. Donderdag was ik écht alleen, en ik moet zeggen dat ik dat niet een week lang vol zou kunnen houden.

En dat was het wel zo’n beetje voor deze week. Niet mijn favoriete week, zo met die ontsteking, maar goed. De volgende is mijn laatste al op de boerderij! De tijd vliegt.