Nieuw verslag

Een nieuw verslagje van het platteland van de VS. Hier gaat alles goed! Ik ben hier nu precies een week, en Jana lijkt tevreden met mijn steun. Ik was eigenlijk een beetje vergeten dat ik hier ook wat aan verdien. Ik vind het eigenlijk wel vanzelfsprekend dat ik hier en daar wat help, omdat ze me zo gastvrij verwelkomen. Maar nee, bescheiden als ik ben, moet ik toch echt een aardig zakcentje accepteren.

Ik vind het leuk om alles van een psychologische kant te bekijken. Zo is er bijvoorbeeld de opvoeding van de vier kinderen hier. Je kan het streng en beschermend noemen, maar tegelijkertijd ook veel veroorlovend en zelfs onvoorzichtig.

Aan de ene kant is John erg streng als het gaat om invloed van de stad. Dat hier geen internet was, is zijn keuze geweest. Hij wil niet dat zijn kinderen opgroeien met de media van tegenwoordig. Rakshaa vertelde mij een keertje vol schrik en afkeer over een rock-nummer dat ze hoorde, waarin ‘oh my god’ werd gezegd, en Mick vroeg mij stiekem fluisterend een keertje of ik wist wat ‘boobies’ betekende (voor de ouderen: slang voor borsten.)

Maar dan is er de andere kant van het verhaal. Er is op het erf een zogenaamde ‘gator’, een kleine terreinwagen, die erg handig is om koeien te hoedden door de weilanden heen. Rakshaa en Mick mogen deze beiden alleen besturen! Zelfs op het landweggetje, waar ander verkeer rijdt! Ook leidden ze in hun eentje hordes aan koeien over de weg alsof het niks is, en Mick rent vaak over het erf met een BB-gun in z’n handen (dit is een klein geweer waar je misschien een vogel mee kan verwonden, maar een kind niet. En toch…)

Een moeder uit Utrecht zou haar zoontje wegtrekken van een meute koeien, maar ze haalt haar schouders op over wat hij op zijn mobieltje uitspookt. Het lijkt erop dat de boeren minder bezorgd zijn over fysieke risico’s, maar psychologische ontwikkeling erg belangrijk vinden vinden, en stedelijke ouders misschien andersom. Voor beide kanten is wat te zeggen, denk ik. Het beste zou toch een middenweg zijn. Ik laat mijn achtjarige kind nou niet een terreinwagentje besturen, maar op die leeftijd krijgt’ie ook nog geen smartphone van me!

Het andere wat me fascineert is onze verschillende blikken op dieren. Hoewel John mij verzekerd dat hij het welzijn van zijn dieren belangrijk vind, merk ik toch heel erg vaak dat ik een beledigd ‘Ach!’ uitstoot bij handelingen die de boeren doodnormaal vinden. Misschien komt het gewoon omdat ik een grote dierenvriend ben, maar ik zoek er toch iets anders achter.

In dorpen en steden hebben dieren, negen van de tien keer, maar één functie: gezelschap. Ik als de city girl ken dieren alleen maar op deze manier. Ik heb geen keuze dan ze te liefkozen, want daar ben ik aan gewend. Op het platteland is dat ontzettend anders. De koeien zijn er voor melk, de kippen voor eieren, de twee honden bewaken en hoedden en de eventuele kat die komt, is voor de muizen. John zorgt goed voor zijn dieren en ik vind ze er gezond uitzien, maar terwijl hij me vertelde over hoe hij een paar jaar geleden zijn hond per ongeluk had doodgereden onder zijn tractor, haalde hij en Rakshaa hun schouders op. ‘It was a shame, she was a good shepherd’s dog.’ Zei hij, terwijl ik alleen maar verdrietig moest denken aan dat arme, lieve dier, en geen seconde had stilgestaan bij het feit dat het jammer was omdat ze zo goed kon hoedden. Ik vraag me af of de familie het irritant vindt dat ik de honden, Lucy en Candy, vertroetel nadat ze geholpen hebben met de koeien verplaatsen, of als ik een kreupele koe aanmoedig om nog even door te zetten, terwijl ze naar de wei loopt.

Twee vraagstukken waar ik me tevreden mee bezig houd. De volgende keer zal ik wat meer beschrijven over wat ik daadwerkelijk doe en zie. So long!